جسمانی را بهبود بخشد. افرادی که شاد هستند احساس امنیت بیشتری می کنند، آسان تر تصمیم می گیرند و نسبت به کسانی که با آنها زندگی می کنند بیشتر اظهار رضایت می کنند (مایرز،2002: 481). بنابر گفته وینهوون(1993)          روان شناسان انسان گرا معتقدند که شادی فعالیت فرد را بر می انگیزد، بر آگاهی او می افزاید، خلاقیت وی را تقویت می کند و ایجاد روابط اجتماعی را تسهیل می کند. شادی همچنین مشارکت سیاسی را رونق           می بخشد. فقدان شادی و نشاط نیز در جامعه نتایج بسیاری به دنبال دارد، که از آن جمله می توان به افسردگی، بدبینی، ارزیابی منفی رویدادها، بی علاقگی به کار و فقدان وجدان کاری، اعتیاد به مواد مخدر، ناهنجاریهای اجتماعی، رواج خشونت در روابط اجتماعی طلاق و گرایش به فرهنگ بیگانه و غیر خودی اشاره نمود (طاهریان،1381).

 وینهوون طی تحقیقی در دهه 1990 در ده کشور، شاخصهای مربوط به نشاط کشورهای مختلف را در دو مقوله تحت عنوان شاخص های کلان و شاخص های خرد با عنوانهای زیر مطرح میکند:

الف) شاخصهای کلان شامل: 1)رونق اقتصادی 2) امنیت 3)آزادی 4)برابری و عدالت 5)فضای فرهنگی   

    6)فضای اجتماعی 7)فشار جمعیت 8)مدرنیته

ب) شاخصهای خرد شامل: 1)موقعیت اجتماعی 2)سن 3)جنسیت 4)میزان درآمد 5)تحصیلات 6)شغل

7)پیوندهای اجتماعی 8)پیوندهای صمیمانه 9)مشارکت فرد در امور اجتماعی 10)ویژگیهای فردی

وینهوون یکی از مؤلفه های فضای اجتماعی (بعنوان یک شاخص شادمانی) را مشارکت اجتماعی می داند که آن را به دو بخش: 1) حضور در اجتماعات کاری و 2) عضویت در موسسات خیریه و داوطلبانه تقسیم          می کند (وینهون،1993: 58-61).

عوامل مختلفی بر روی  شادی افراد مؤثرند که از آن جمله می توان: شخصیت، عزت نفس، اعتقادات مذهبی، سرمایه اجتماعی، فعالیتها و اوقات فراغت، وضعیت اقتصادی، رضایت شغلی، سلامت، وضعیت تأهل و جنسیت را نام برد (میر شاه جعفری،1381: 50). عامل سرمایه اجتماعی خود دارای دو بعد، اعتماد اجتماعی و مشارکت اجتماعی است. مشارکت اجتماعی به معنای فعالیتهای ارادی و داوطلبانه ایست که از طریق آنها، اعضای یک جامعه می توانند در امور محله، شهر و روستای خود شرکت کنند و به صورت مستقیم و غیر مستقیم در شکل دادن  حیات اجتماعی آن سهیم باشند (یزدان پناه،1382: 56).

مشارکت اجتماعی شامل طیف وسیعی از فعالیتهایی همچون: 1) فعالیت و عضویت در نهادهای اجتماعی (مدنی) و اتحادیه های رسمی 2) فعالیتهای اجتماعی غیر رسمی 3) پرداختن به امور خیریه 4) تعهدات مذهبی و 5) عدالت اجتماعی است (میرشاه جعفری،1381: 53).

کمفیلد و همکارانش پنج منبع: درآمد، روابط، خانوار، همسر و فرزندان و نهایتاً روابط درون اجتماع را از منابع شادی آور ذکر می کنند. و بر این باورند که روابط درون اجتماع همان مشارکت در فعالیتهای اجتماعی است که این مشارکت اجتماعی تأثیرات شگرفی بر احساس شادمانی افراد دارد (کمفیلد و همکاران،2007: 87). شبکه روابط افراد در سازندگی شادمانی آنها اهمیت بسزایی دارد، بطوریکه این روابط از یک سو احساس هویت و از سویی دیگر احساس مثبتی را برای افراد به ارمغان می آورد. البته این روابط نقشهای اجتماعی ویژه و مسئولیتهایی هم بهمراه دارد (همان،87).

همچنین وقتی انسان در فضایی، شادی و نشاط را تجربه می کند و احساس رضایت و خشنودی به او دست می دهد، ناخودآگاه به آن محیط علاقمند شده و خواهان آن می گردد. اگر تلقی ما از این محیط دانشگاه باشد، مادام که دانشجویان در آن احساس شادمانی و خرسندی کنند، علاقمندی و تعلق خاطر چشمگیری به آن پیدا نموده و و دوستدار آن می شوند و بالطبع انگیزه آنها برای رشد و تلاش در امر دانش بیشتر شده و محیط علمی را پویاتر می سازند. به طور کلی توسعه و تقویت زمینه های شادابی در دانشگاه، تأثیرات همه جانبه و دامنه داری در تحرک و سرزندگی محیط دانشجویان دارد. از سوی دیگر مشارکت دانشجویان در عرصه های مختلف اجتماعی، سیاسی، فرهنگی باعث بالا رفتن روحیه ی شادابی و نشاط و رشد کمی و کیفی دانش و آگاهی در آنان شده و به موجب آن سطح توسعه ی علم و تکنولوژی در جامعه نیز افزایش می یابد. در حقیقت جامعه ی سالم، مستلزم یک نظام آموزشی زنده و مترقی است و دانشگاه نیز در این نظام آموزشی، بستری است که بدنه اصلی آینده سازان جامعه، که همان دانشجویان باشند را در خود جای داده است. ضرورت پرداختن به مقوله نشاط و عوامل ایجاد کننده آن، از آنجا ناشی می شود که هم جامعه و هم نظام آموزش عالی کشور بالاخص دانشگاه از کمبود و یا نبود آن رنج می برند. از این رو با توجه به خلأ تحقیقاتی در این زمینه، محقق در این پژوهش در پی آن است که رابطه مشارکت اجتماعی دانشجویان با شادمانی آنان را مورد بررسی قرار دهد.